Één jaar.
Één jaar later.
Één jaar geleden liepen we het ziekenhuis binnen, nietsvermoedend. Hand in hand - want toen mocht dat nog - samen door de gang naar onze afspraak voor onze 12w-echo.
Ik was toen eigenlijk al 12.6, dus ik kreeg eindelijk wat vertrouwen. Ik was immers al over de termijn van 12w en op 11.1 had ik op het verloskwartier nog een extra echo gekregen waarop alles goed leek. Dus het zou moeten lukken dat het nog fout zou lopen, toch?
Toch bleef er altijd iets knagen, een raar gevoel dat er toch iets niet juist was.
En na een echo van 45min, bleek mijn gevoel alweer te kloppen. Ik heb graag mijn gelijk - wie niet - maar ik zou er toen alles voor gegeven hebben om geen gelijk te hebben.
Ik vertrouw meestal op mijn gevoel, bij alles. Mijn gevoel laat me weinig in de steek. Op mijn gevoel kan ik meestal verder bouwen. Ik laat me leiden door mijn gevoel. Soms maak ik daardoor wel eens fouten maar uiteindelijk kom ik wel op het juiste pad terecht.
Na een miskraam is het normaal dat je eerder van het slechte uitgaat. Dat je denkt dat het dan ook niet anders zal zijn. Maar wat deed ik mijn best om die gevoelens te verkroppen. Mijn omgeving bleef positief, elke week opnieuw. Terwijl ik telkens zei ‘afwachten en met de voeten op de grond blijven’.
Één jaar geleden zat ik met mijn ene been nog omwentelt in verdriet van ons eerste terwijl ik met mijn ander been begon uit te kijken naar onze nieuwe zwangerschap. De dagen werden gevuld met gevoelens die tegenstrijdig aanvoelden. Waar ik zelf ook geen vat op had.
Nog niet wetende dat mijn gevoel gelijk ging hebben.
Één jaar later ben ik 37.3w zwanger van ons derde geschenk. Het koesterkoffertje van ons Liv* staat nu op zijn kamertje. Wanneer hij oud genoeg is, zullen we dit ook met hem delen. Hij heeft een sterrenzusje en zij zal ook altijd gevierd worden.
Maar voor nu is het einde in zicht. Al kan ik alleen maar hopen dat dit einde het begin is van ons nieuw leven, samen.
