Ja, écht hoor. Als het puur over het zwanger zijn gaat dan toch..
Ik had bijna geen kwaaltjes en alles verliep eigenlijk heel goed.
Het enige wat het 'zwanger zijn' stresserend deed voelen was ons verleden.
Had ik dat allemaal niet gehad, dan had ik echt genoten van mijn zwangerschap van Mats.
Het begon bij mij met vermoeidheid en een weekje misselijkheid.
De misselijkheid ging weg na 8w maar de vermoeidheid bleef wel hangen.
Ik keek uit naar de grens van 12w omdat de vermoeidheid dan kon minderen, maar helaas..
De vermoeidheid werd eigenlijk erger maar buiten de vermoeidheid had ik dus nergens - fysiek - last van.
Vanaf de 20w kreeg ik plots last van mijn onderrug en heupen.
Ik gaf dit aan bij mijn consultatie bij de gynaecologe en zij verwees me door naar de kinesist. Ik moest wel op zoek gaan naar een kinesiste die de Cecile Röst-methode kon aanleren.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik kwam uit bij een hele lieve, vriendelijke en behulpzame kinesiste en dan nog eens regio Wetteren.
Na 9 sessies voelde ik me veel beter en door de oefeningen thuis, ging de bekkenpijn zo goed al weg.
Maar de vermoeidheid bleef. Ik had gehoopt dat ik nog even een opflakkering ging hebben voor enkele weken omdat ik nog veel dingen moest doen, wat door mijn bekkenpijn ook niet ging. Ik heb dan maar de hulp van mijn mama ingeroepen om me te helpen met alles klaar te maken en ons huis nog volledig te kuisen voor de komst van onze Mats.
Op fysiek vlak had ik dus zeker geen klagen waardoor ik op dat vlak wel graag zwanger was.
Ik kwam ook niet veel bij dus het gewicht dat ik extra moest meedragen was dus ook wel dragelijk. Ik had 'schrik' dat ik op het einde veel vocht ging beginnen ophouden maar ook dit gebeurde niet. Ik had 's morgens soms wel eens last van een gezwollen voet of enkele vingers maar na enkele uren was dat wel beter.
Ik heb al, tot zover ik me kan herinneren, altijd last gehad van zweethanden. En niet gewoon zweethanden maar écht zweethanden. Je kan het vocht soms op mijn handpalm zien staan.
Het is niet altijd evident en op sommige momenten kan ik me er wel eens over schamen maar bon, als dat het ergste op mijn dag is - dan is dat wel oké.
Het mentale aspect is dan weer een andere soort koek.
Op dat vlak was ik niet graag zwanger, wat wel normaal is denk ik.
Toen ik nog aan het werk was, gingen de dagen wel vlotter voorbij waardoor ik het mentale aspect veel vergat. Tot ik thuis kwam en alles stil viel. Dan had ik opnieuw tijd om over alles veel te ver na te denken.
'Hoelang is het geleden dat ik hem gevoeld heb?'
'Rond dit uur is hij normaal wel actiever, niet?'
'Ik heb hem precies nog niet echt gevoeld sinds ik thuis ben.'
De laatste weken heb ik bijna elke dag een blikje frisdrank gedronken (zonder cafeïne) en me dan na het drinken op mijn linkerzij gelegd om hem wat wakker te maken en hem te laten bewegen.
Meestal ging dat bij mij niet op mijn linkerzij maar wel op mijn rechterzij of als ik in kleermakerszit zat. Maar als ik hem niet meteen voelde of na een halfuur, dan moest ik mezelf echt even herpakken en gewoon diep inademen.
Ik heb doorheen heel mijn zwangerschap nooit het gevoel gehad dat het fout zat. Ook niet toen ik de bovenstaande gedachtes had.
Bij elke week dat ik dichter bij de uitgerekende datum kwam, zou je denken dat mijn gerustheid ook toe nam. Maar helaas..
Elke keer dacht ik 'wat als het opnieuw slecht afloopt?'.
Vanaf het begin heb ik altijd gezegd dat wanneer ik ging bevallen zijn, ik spijt ging hebben dat ik niet heb genoten van mijn zwangerschap. En toen hij in mijn armen lag, wist ik al dat ik gelijk had.
Bij ons eerste had ik een boekje gekocht om alles bij te houden. Bij Liv* had ik al een quote gekocht op posterformaat om op haar kamer te hangen. Bij Mats heb ik niks gekocht.
Ik heb geen boekje gehad om alles bij te houden en hem later te laten zien.
Ook daar heb ik heel veel spijt van. Ik zou nog eentje kunnen kopen maar ik zou al enkele dingen niet meer weten vrees ik.
En dan voel ik me soms schuldig omdat het lijkt alsof ik er nooit een goed oog in had.
Maar in mijn achterhoofd, ergens heeeeeeel ver, had ik wel een gevoel dat het deze keer een betere afloop ging hebben. En gelukkig was dat deze keer ook zo.
Al hebben we veel angstmomenten gehad tijdens mijn inleiding en de uren naar de bevalling toe.
