Tijd om eerlijk te zijn.
Neen, het gaat niet goed. Ik spreek in deze blog over mijn mentaal welzijn.
En dat zit goed scheef.
Toen ik begon met deze blog hield ik mezelf voor om altijd eerlijk te zijn.
Zowel the good, the bad als the ugly. Maar sinds ik Mats heb, heb ik moeite om soms eerlijk te zijn over hoe ik me écht voel.
Daar waar ik nooit schrik had dat mensen een oordeel over mij gingen vellen, bij mijn blogs over Liv* en ons eerste, heb ik dat nu wel.
Want ik heb nu immers een kind en dan zou je denken dat ik toch wel gelukkig ben. Niet?
Helaas.. Ik probeer elke dag met een lach op te staan en gelukkig aan mijn dag te beginnen. Maar die dagen worden moeilijker. Moeilijker om de schijn op te houden.
Ik zeg altijd dat die scherpe randen van het verdriet en de pijn rond Liv*, beginnen af te vlakken. Terwijl die scherpe randen nu scherper voelen dan ooit. Het is gek hoe iemand zich een hele tijd best oké kan voelen om zich dan plots terug zo intens verdrietig te voelen.
Het weegt.. Het weegt op mijn mentaal welzijn en op mijn relatie. Ik kan met mezelf geen weg en voel me vaak schuldig om wat ik voel en denk. Er zijn mensen bij wie ik terecht kan, familie en vrienden, maar toch ben ik nooit volledig eerlijk. Durf ik ook niet volledig eerlijk te zijn. En dan komt dat gevoel dat er een oordeel zal zijn of dat wat ik zeg en voel eerder in het geheugen zal blijven hangen waardoor ze me, voor de rest van onze tijd samen, anders zullen bekijken.
Ja, ik heb een kind. Een pracht van een kind dat over het algemeen heel gemakkelijk is, goed (door)slaapt en zich op zichzelf kan bezig houden.
Neen, het is niet genoeg. Het is niet genoeg om de pijn rond Liv* en wat dat ook had kunnen zijn, te verzachten. Mats is geen vervanging voor Liv*. Nooit de bedoeling geweest want dat is een plaats dat nooit kan ingenomen worden.
Maar ik hoor de mensen dan al denken 'ben je nu nog niet gelukkig?'.
En dan voel ik mij schuldig. Want als ik kijk naar de dingen die ik heb, dan moet ik mijzelf gelukkig prijzen. Maar zo denken wekt bij mij dan ook de andere kant van 'de medaille' op. Ik denk dan ook vaak aan wat ik niet heb. En neen, dan denk ik niet aan banale dingen want ik heb heel veel niet wat een ander wel heeft. De belangrijkste componenten in mijn leven, daar beschik ik over. Maar ik merk dat ik de laatste tijd opnieuw meer denk aan wat had kunnen zijn. Ook al zal ik dat nooit weten. Ik zal nooit weten of Liv* een soortgelijk karakter had als Mats. Of zij even 'makkelijk' zou geweest zijn als hem.
'Je doet het jezelf wel een beetje aan he' hoor ik jou daar alweer denken. Misschien.. Maar ik merk dat die gedachten uit zichzelf naar boven komen. Ik merk dat ik plots terug op dat pad zit terwijl ik doelloos voor me staar. Denken aan de welgekende 'what if'.
Maar ja, het werkt elkaar in de hand he. Had ik Liv* gehad, dan had ik Mats niet. En dat is ook iets dat ik mezelf voor probeer te houden.
Maar ik heb het verdomme moeilijk. Ook moeilijk om te aanvaarden dat ik mij zo voel. Dat er zo een groot deel van mij ontbreekt en zo intens mis. Dat elke foto die ik heb van ons 'gezin', dat ik daar naar kijk en denk dat dat plaatje niet klopt, dat er een persoon ontbreekt.
Dat doet pijn. Voor mij én voor mijn lief. Ik voel mij elke dag slechter en ik huil ook veel meer.
Er zijn zoveel veranderingen geweest in mijn leven de laatste tijd en ik heb moeite om mezelf te ondersteunen. Nieuw werk, een baby en nieuwe levensstijl, veel studeren voor mijn nieuw werk, stress van de examens, stress om het altijd goed te willen doen, een baby dat veel ziek is en dan zelf ook nog eens corona gehad (en zowat alle ziektekiemen die Mats ook mee naar huis neemt). Mijn emmer loopt over. Eerst druppelsgewijs maar nu begint het toch een beetje sneller te stromen. Het leven heeft geen pauzeknop waardoor ik de tijd kan vinden om mezelf ook wat aandacht te geven en aan de pijn die ik voel. Om te kunnen uitrusten en mijn batterijen opnieuw op te laden.
De deur naar Liv* haar verhaal staat voor altijd op een kier. En het is oké om die pijn af en toe opnieuw zo intens te beleven. Maar niet voor zo lang. Niet wanneer ik mezelf terug wil verliezen in die pijn en mijn bed liever niet uit kom.
Ik heb moeite om op te staan in de ochtend. Ik heb moeite om soms voor mezelf te zorgen want ik loop mezelf heel vaak voorbij. Ik heb moeite met uit te spreken hoe ik me écht voel.
Ik heb moeite om hier soms gewoon te zijn.
En elke keer denk ik 'het is oké om je zo te voelen'.
Maar mannekes, om die 'schone schijn' soms op te houden heb je verdikke veel energie nodig. Energie die ik eigenlijk niet heb. Ik toon mezelf minder op sociale media. Deels al omdat ik mij ook niet goed voel in mijn vel maar omdat ik op elke foto zie dat ik er niet gelukkig uit zie. Of soms net wel en dan lijk ik mezelf niet te herkennen.
Graag zou ik opnieuw bij de psychologe gaan die me geholpen heeft om het verlies van Liv* een beginnende plaats te geven. Jammer genoeg is er al een tamelijke wachtlijst. En dat merk ik overal op.
Het is niet gemakkelijk. Niet voor mij en niet voor mijn lief. Want zoals ik al zei heeft dit ook een weerslag op mijn relatie. Ik loop moe, gevoelig en neem veel dingen vaak verkeerd op. Het is even wennen aan de nieuwe relatie die je hebt als partners wanneer er een baby is en dit maakt het er allemaal niet makkelijker op.
Terwijl ik deze blog ook schrijf denk ik bij mezelf 'ik kom er wel' én ik geloof daar ook in.
Ik weet alleen nog niet wanneer en hoe.
Ik wil voor alle duidelijkheid wel zeggen dat ik heel gelukkig ben met Mats. Wij hebben een heel lief kereltje gemaakt dat zichzelf elke dag blijft ontwikkelen en blijft groeien.
Maar er rust nog zoveel taboe om ook te zeggen dat het niet gaat. Al kan het zijn dat alles mee zit, dat het ons niet af gaat.
Ik zie mijn gezin heel graag en zou er alles voor doen. Maar als ik naar mezelf kijk, naar mijn eigen persoon, dan zie ik dat er veel vast hangt met goedkope plakband en dat dat op knappen staat. De eerlijkheid in mezelf schreeuwt dat ik deze kant ook moet vertellen.
Want het leven is geen ponykamp hé :-)
