Na enkele maanden, en enkele ongepubliceerde blogs, verder te zijn na de geboorte van Mats, wil ik graag weer beginnen met schrijven.
Ik heb de pagina, zoals sommigen misschien zullen merken, een andere vorm gegeven (wat andere kleuren en lettertypes) zodat het een 'frissere' look heeft en meer bij mijn stijl leunt. Het zal niet meer enkel en alleen gaan over verlies maar ook over #eerlijkouderschap.
Beetje de ups-and-downs in de nieuwe hoofdstukken in ons leven. Hoe ik het zelf moeilijk vond om mezelf terug te vinden en me niet enkel 'mama' te voelen. Het bevallingsverhaal van Mats zal het eerste zijn dat aan de beurt komt maar zal waarschijnlijk wel verspreid zijn over twee of drie blogs, want eens ik in mijn pen kruip - dan kan ik blijven schrijven.
Blogs over 'onzen draai' vinden in dit nieuwe aspect van ons leven en alles wat daar komt bij kijken.
Want het is niet allemaal rozengeur en maneschijn he mannekes :-) Maar dat zal iedereen zelf ook wel al weten. We hebben het getroffen met ons klein aapje en ik kus nog elke dag mijn pollekes hiervoor maar wanneer het dan eens minder gaat, dan gaat het ook wel echt minder. Ik heb al veel gelachen met de stoten die hij uitsteekt en de gekke bekken die hij trekt - en 't manneke is nog maar 7 maand, wat gaat dat later geven?! - maar ik heb ook al veel met hem zitten mee wenen en 't is dan al geen baby dat veel van zich laat horen op die manier. Dus ik heb - waarschijnlijk - al meer tranen gelaten dan hem. Tranen wanneer ik naar hem zit te kijken ik zit te denken 'dju, gij zijt toch al groot geworden' of 'verdorie, ik ben zo fier op hem'. Maar ook tranen waar ik dan bij denk 'ik ga hem achter het behang plakken' of 'kan die nog retour gestuurd worden?' of 'geraakt die nog terug in mijnen buik?'. Ik meen dat natuurlijk niet maar 't zijn toch gedachten die op krijs-momenten de revue eens passeren. Wanneer mijn hoofd op ontploffen staat of wanneer we dat stadium net voorbij zijn -oopsie-.
Maar potverdikke, die clichés.. Der zijn er toch veel van waar he.
Degene waar ik de meeste kriebels van kreeg was 'het gaat allemaal zo snel, geniet er maar van!' blijkt dan nog degene te zijn die het meeste klopt. Het gaat écht snel. Er zijn dagen waar ik kan denken dat de tijd stil staat en dat mijn dag eeuwig lijkt te duren maar dan zijn daar ook de momenten waarop meneer voor het eerst van zijn rug naar zijn buik rolt en omgekeerd. Of dat hij enkele weken stil geweest is om u dan verhalen van hier tot in Tokio voor te schotelen -met de nodige verbeelding van moeder hare kant natuurlijk - of wanneer meneer beslist dat het genoeg is met dat liggen en graag op zijn poep blijft zitten.
Wat die baby's toch allemaal leren op een jaar tijd, dat is toch ongelofelijk?
En iedere mama en/of papa vind dat zijn kind het altijd goed doet maar ik schrik er toch van hoe veel een baby leert op toch maar een korte tijd.
Soms is het als mama en/of papa moeilijk om aan te voelen wat je baby ook wil en dan ga je eens luisteren in je omgeving. Het is dan belangrijk om te weten dat niet elk kind hetzelfde is en dat je dat eigenlijk niet met elkaar kan vergelijken. De ene baby gaat al sneller kruipen maar gaat misschien minder snel lopen of praten, of omgekeerd. De ene baby is al met een tand geboren terwijl een andere baby zijn/haar eerste tand krijgt na een jaar. Zo kunnen we wel blijven verder gaan :-) Wanneer je raad nodig hebt of even niet weet wat te doen, zeker vragen. Maar jezelf en je kind niet spiegelen aan een ander. We doen allemaal maar wat en soms komen we op den bots iets tegen dat werkt.
Want vergeet niet, niemand die hier aan begint heeft een handleiding. Je ontdekt samen en ziet zo wat er werkt voor jouw kind. Dus blijf trouw aan jezelf en help elkaar.
