Ik blijf dan in mijn kot hé

Alez ja, 't is te zeggen.. ik MOET in mijn kot blijven. En daar vloog mijn 'belofte' dan ook de deur uit om wekelijks blogs te schrijven. Want eerlijk waar, daar had ik de energie niet voor.

Het is van dat: mijn test is positief. Neen, geen nieuwe zwangerschapstest maar mijn PCR-test. Zag ik het aankomen? In mijn onderbewustzijn ergens wel. Ik liep al enkele dagen met gedachten zoals 'dees is nu wel heel vreemd ineens' 'ik zal covid hebben zeker?' 'ma nee, van waar zou ik dat gehaald hebben?' 'ja, 't is wel van dat he'. En ja, die gedachten hadden dus toch gelijk he. Dedju toch.

Ik wil hier geen discussie openen onder mijn blog over gevaccineerden, niet-gevaccineerden, wel een mondmasker, geen mondmasker,.. en zo veel meer. Laat mij dit even duidelijk stellen. Ik vertel gewoon mijn belevenis van Covid en doe mijn verhaal, zodat ik dat altijd doe. Zonder andere mensen te gaan veroordelen want dat is nu nét wat onze wereld niet nodig heeft.

Laat ons eens beginnen bij het begin. Op woensdag, 24 november, had ik immense keelpijn bij het opstaan én kon ik amper praten. Ik ben in het verleden nog ontwaakt met een pijnlijke keel maar niet op deze manier. Ik verweet het een beetje aan de keren die ik die nacht was moeten opstaan voor Mats. Slaapgebrek, dacht ik dus. De vermoeidheid slaat meestal op mijn keel dus dat leek me logisch. De keelpijn voelde wel iets anders aan dan anders. En ik weet nog dat ik dat diezelfde ochtend dacht toen ik me aan het klaarmaken was om naar mijn werk te gaan. Mijn mama kwam die ochtend want Mats ging niet naar het kinderdagverblijf aangezien hij al voor de derde keer koorts had - en op woensdag gaat hij nooit. Ze bracht een zelftest mee omdat ik toch 'zeker' wou zijn. Die zelftesten, ik was daar toch nooit een voorstander van. Want hoe zeker zijt ge er nu in feite van? Als die positief is, ja dan is het duidelijk en dan moet je je zeker laten testen. Maar als die negatief is, dan wil die toch nog steeds niks zeggen? Het kan in je lichaam zitten maar er is misschien nog te weinig van te vinden of je test de volgende dag en dan is het wel positief. Dus met een negatief resultaat weet je eigenlijk nog niks. Ik stond al te draaien en te keren in de keuken omdat ik zelf mijn neus een beetje mocht gaan kietelen en die 20 seconden leken mij toch altijd lang te duren. De tranen kwamen en liepen weer over mijn wangen, helemaal buiten mijn wil om. Na 15 minuten keken we naar de uitslag en die was spierwit, buiten het controle-lijntje natuurlijk. Ik ging dus naar mijn werk met mijn pijnlijke keel en zonder mijn stem. Ik kwam binnen en zei tegen mijn collega's dat ik een zelftest had gedaan en dat die negatief was. Ik bleef voor de rest van de dag met mijn mondmasker aan zitten en ontsmette mijn handen geregeld. In de namiddag had ik heel veel moeite om mijn ogen open te houden. Maar écht he. Ik kon al zittend slapen terwijl we telefoons aan het doen waren.

Ik had voor Mats op donderdag, 25 november, in de namiddag een afspraak gemaakt. Ik had die dag deels studieverlof en gewoon verlof én het was ook de enige moment dat mijn dokter nog vrij had. Mats had sinds maandagavond koorts (38,7 graden) en een loopneus. Vanaf dinsdag kreeg hij daar hoesten bij en diarree. De koorts bleef ook terugkomen en aangezien hij nog maar net ziek geweest was (en eindelijk terug beter begon te worden) wou ik niet te lang wachten om naar de dokter te gaan. Daar aangekomen nam ze mij eerst onder handen en zag ze dat ik een keelontsteking had. Ze deed ook nog een sneltest omdat ik toch wel enkele symptomen had die vielen onder Covid maar die sneltest was ook negatief. Ik kon er dus van uit gaan dat dat waarschijnlijk niks ging zijn. Mats die had een oorontsteking en we moesten beiden opnieuw aan de antibiotica en Mats moest verder blijven aerosollen. De wisser van de sneltest ging naar het labo en daar ging ik binnen de 3 dagen de uitslag van weten. Vrijdag was de koorts bij Mats weg en begon hij weer iets meer te lachen. Ik voelde mij nog zo slecht en volgde een opleiding van thuis uit mee. Het was gelukkig een herhaling want veel theorie zou er die dag niet in geraken. Van vrijdag op zaterdag werd ik plots onwel. Ik moest opstaan voor Mats, midden in de nacht, en het voelde alsof ik echt in 'den drank' gehangen had de avond ervoor. Ik had koud, rillingen en zweette heel hard. Ik ging zijn tuutje gaan insteken en legde me terug in bed. Mijn maag kromp ineen en ik maakte Jens wakker om om een emmer te gaan, just in case. Toen hij terug was en ik de emmer zag dan wist ik dat die 'just in case' werkelijkheid ging worden en dat ik die mocht gebruiken.

Ik zat op het toilet en dacht bij mezelf 'dit klopt toch niet? Keelpijn, hoesten, slijm, maagpijn, overgeven en buikloop? Zou ik dan echt een keelontsteking én een buikgriep hebben?'. En mijn gedachten dwaalden dan opnieuw af naar Covid. Jens had zaterdag een hele dag opleiding en ik begon te wenen 's nachts toen ik beneden in de zetel lag. Hoe ga ik voor Mats zorgen in de staat zoals ik nu ben? Ik kan nog niet eens zorg dragen voor mezelf.. Ik belde mijn mama en vroeg of zij het eventueel zag zitten om op Mats te komen letten zodat ik boven in mijn bed wat kon liggen en hopen dat het na de middag misschien beter ging zijn. En mijn mama kennende stond ze binnen het halfuur naast mij. Jens was net vertrokken dus ze was er net op tijd want Mats begon te ontwaken. Ik voelde me veel te zwak om hem aan te leggen en vroeg aan mijn mama om een zakje bevroren borstvoeding te ontdooien en het hem zo te geven. Ze vroeg of ik dan wou kolven maar zelfs daarvoor had ik geen energie. Ik volgde haar mee naar boven en kroop terug in mijn bed. Ik ging sporadisch beneden eens gaan kijken naar hoe het ging maar ik werd maar niet beter. Uiteindelijk is mijn mama gebleven tot Jens terug was van zijn opleiding en ik toen mijn uitslag kreeg dat ik positief was.

Het vreemde is ook dat ik een soort van beschamend gevoel over me kreeg. En waarom eigenlijk? Er zijn zoveel mensen die het hebben. Maar toch.. Iedereen op de hoogte brengen, de collega's met wie ik samengewerkt heb laten testen,.. Wat een gedoe brengt dat virus toch teweeg. De dokter nam iets later ook zelf met mij contact op en liet weten dat ik dus positief was en dat ik 10 dagen in isolatie moest.

Toen ik haar ook de symptomen van Mats vertelde zei ze dat hij met mij in isolatie moest en wanneer hij beter was dan samen met mij uit isolatie mocht komen. Dus ik ben het niet zwart op wit zeker dat Mats corona heeft gehad. Maar zijn symptomen leken verdacht veel op die van corona: koorts (altijd net onder de 39 graden) voor 4 dagen, loopneus, veel meer hoesten en 3 dagen altijd diarreepampers. Ondertussen zijn de symptomen bij hem weg, gelukkig maar.

Op zaterdag, 4 december, zou ik terug uit isolatie mogen indien mijn symptomen in de laatste drie dagen van mijn isolatie veel beter of weg waren.

Helaas, pindakaas. De meeste symptomen waren er nog en ik voelde mij echt nog niet goed. Ik kon ook niet echt uitzieken tijdens die isolatieperiode want ik moest ondertussen Mats ook entertainen en verzorgen. Veel tijd schoot er voor mezelf dus niet meer over en dat zal er ook voor gezorgd hebben dat het wat langer aansleept, denk ik. Dus ik mag nu pas op 11 december het huis mogen verlaten wat dan wil zeggen dat ik 17 dagen in isolatie gezeten heb. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat het genen evidente was om mij zo ziek te voelen én te moeten zorgen voor de kleinste zieke hier in huis tegelijkertijd.

Op dat vlak is het dus zeker niet evident om thuis te zitten met je baby wanneer je lichaam rust nodig heeft. Er kan ons ook niemand komen helpen want er mag niemand binnen. Maar hey, 't komt allemaal wel weer goed en ik ben al aan het aftellen tot wanneer ik mijn hoofd nog eens buiten mag steken zodat ik en mijn kleinste vriend nog eens een frisse neus kunnen halen. Maar we hebben het nu toch gehad en we kunnen de antistoffen maar hebben.

Blijf gezond, lieve allemaal!