Barsten in onze regenboog

Het duurde niet lang voor ik je hartslag vond en ik was verliefd.

Ik liet het toe om de tranen over m'n wangen te laten rollen van geluk en hoop.

Niet wetende dat 6 dagen later de tranen over m'n wangen gingen rollen van ongeloof, kwaadheid en onmacht.

---

Hier zijn we dan - 6 dagen later - op 12 maart.

Dé echo waar onze gynaecologe ging kijken hoe alles ging. Waar ze jou ging meten en kijken of alle organen en dergelijke aanwezig waren.

Intussen had ik al enkele voorbereidingen gekocht voor jouw aankondiging. Ik stelde dit telkens uit maar indien we groen licht hadden gekregen ging ik diezelfde dag nog alles maken en doorsturen naar onze familie en dichtste vrienden. Ergens kocht ik dit met een wrang gevoel omdat ik er nog altijd geen goed oog in had. Maar toch..

Deze keer had de gynaecologe geen vertraging en mochten we vrijwel meteen binnen.

Ze was zelf ook enthousiast en zei ook dat de vorige echo (op spoed) er goed uit zag en dat ze er van uit ging dat ze deze keer ook geen slechte beelden ging krijgen.

Zonder al te veel tralala zei ze dat ik me mocht uitkleden en dat ze zowel inwendig als uitwendig ging proberen voor de echo.

Met plezier én angst sprong ik op de tafel, benieuwd om jou opnieuw te zien.

Eerst waren mijn ogen gericht op mijn lief en pas toen ik een lach op zijn gezicht had, draaide ik me om om mee te kijken.

Lieve meid, wat was je zó actief. Alweer met die beentjes en armpjes heen en weer.

De gynaecologe liet de hartslag horen en ik kon de lach op m'n gezicht niet meer bedwingen.

'Ik ga alles even grondig bekijken en opmeten' zei de gynaecologe.

Inwendige echo, uitwendige echo, inwendige echo, uitwendige echo,..

Na een 5tal minuten legde ze haar hand op mijn been, keek ze me aan en zei ze: 'Ik ben zo blij voor jullie. Alles ziet er goed uit. Je mag opnieuw ademen, mama.'

En dat deed ik. Voor de volledige meting lag mini wel niet goed dus moest ik even water gaan drinken en wat wandelen. Door te bewegen hoopte ze dat ze haar ging draaien en dat het makkelijker ging zijn om te meten.

Zo gezegd, zo gedaan. Na een kwartiertje mochten we ons terug gaan aanmelden en mochten we binnen. Tijdens dat kwartiertje kon ik het niet laten om naar mijn mama te bellen en te laten weten dat alles in orde was. Mijn mama was gaan eten met mijn marainneke, voor haar verjaardag te vieren. Ik vond het dan ook leuk om op mijn marainneke haar verjaardag te vertellen dat ik zwanger was en dat alles goed was.

Na het telefoontje gingen we terug naar de wachtzaal.

Ze lag al anders maar nog niet optimaal. Toch probeerde ze nog eens om haar op te meten.

Ze begon van aan haar hoofdje tot aan haar poep en zei dat dat er al zeker goed uit zag dus dat ze dacht dat met de beentjes er bij ze wel goed op schema zat.

Ze merkte ook op dat m'n blaas bijna vol zat en vroeg me of ik even wou gaan plassen in de hoop dat ze zich nog eens zou draaien.

Toen ik terug kwam deden we opnieuw een inwendige echo maar ze zei dat de volledige meting niet zou lukken. Ze probeerde allerlei hoeken maar ze geraakte er nooit volledig op.

De gynaecologe ging net stoppen tot ze iets deed aan haar apparaat waardoor het beeld veranderde.

En toen zagen we iets wat we niet hoorden te zien.

De gynaecologe bleef stil en bleef bewegen met de transducer. Toen ze stopte keek ze ons aan met een trieste blik, wees naar het scherm en zei: 'Dit is iets dat er niet hoort te zitten. Het spijt me zo.'

Ik kan niet beschrijven hoe ik me toen voelde. Ik begon te wenen maar was ook kwaad.

Twintig minuten ervoor gaf ze ons haar groen licht en was alles goed om dan te vernemen dat het verrevan goed was.

Aangezien ze niet gespecialiseerd is in prenatale diagnostiek, stelde ze voor om een afspraak te maken bij haar collega. We hadden 'geluk' en mochten de volgende dag, 13 maart, al bij haar langsgaan.

Ik begon al vragen te stellen over het feit dat ik waarschijnlijk moest bevallen omdat het te laat was voor een curretage maar die vragen waren nog niet aan de orde omdat we nog niet wisten wat het was.

Op automatische piloot stapten we naar de auto. Ik weet bijna niks meer van de rit naar huis, enkel dat ik een hyperventilatie-aanval kreeg en begon te krijsen terwijl ik hysterisch aan het huilen was.

Het voelde écht alsof iemand mijn hart er had uitgerukt en het in duizenden stukken aan het trekken was.