Met al die informatie gingen we alweer naar huis. Nog twee dagen en ik zou me moeten aanmelden langs spoed om ingeleid te worden.
Nog twee dagen jij en ik. Nog twee dagen wij.
8u20 - 26 maart 2020 - donderdag
Daar stonden we dan, in een volledig omgebouwde spoed met corona-vrije zone.
Ik en mijn lief elk een trolly in onze handen met verse kleren voor na de bevalling, slaapkledij en een mutsje (speciaal door mijn mama gemaakt) voor als Liv geboren ging worden.
In alle eerlijkheid zit ik dit met tranen in mijn ogen te schrijven.
Ik zie ons daar nog zo staan.. Beiden niet weten waar we ons effectief aan konden verwachten. Alle ogen op ons gericht van achter de deuren, door de venstertjes, omdat ze dachten dat we besmet waren met corona.
Eens ze ons tot bij hen riepen zei ik met een trillende stem dat het was om ingeleid te worden. Ze namen onze temperatuur en lieten ons binnen waar we dan mochten door stappen naar het verloskwartier.
Eenmaal daar aangekomen mocht ik, alweer, in het eerste kamertje plaatsnemen in de rode zetel en wachten tot wanneer de vroedvrouw en gynaecologe ons kwamen halen.
Ik huilde af en toe en kreeg heel veel stress voor wat komen zou.
Nooit gedacht dat ik mijn eerste bevalling zo zou meemaken..
Het werd 8u40 en de deur van het kleine kamertje ging open. We mochten volgen naar een verloskamer. Ik weet nog dat ik binnen kwam en dat ik alles zag klaar staan voor een voldragen bevalling. Ik vond dat heel confronterend omdat ik wist dat Liv, in zo een bedje, maar een klein hoekje op zou nemen.
Ik mocht meteen mijn broek en onderbroek uit doen en om 8u50 bracht de gynaecologe de eerste pilletjes in om mijn weeën op te wekken. Rond 12u zou ze terug komen voor de tweede ronde want mijn vliezen zouden niet snel breken.
Ze bleef nog een even bij mij in de kamer en toen ze uiteindelijk door de deur wou lopen vroeg ik nog snel wanneer ik iets ging voelen van die pilletjes. ‘Binnen een uurtje kan het beginnen werken’ hoor ik haar nog zo zeggen.
Nog geen 10 minuten later waren mijn eerste weeën daar al. Ik schrok omdat ik natuurlijk niet goed wist wat dat was. Venijnige kleine krampen die horizontaal over mijn buik liepen. De vroedvrouw kwam nog eens binnen en ik vertelde haar dat mijn weeën precies al begonnen waren en ze ging voor mij om een hotpack. Van zodra ik dat op mijn buik legde was dat venijnige gevoel veel beter.
Ongeveer een 45-50min na het opsteken van de pilletjes, brak mijn water. Omdat ik net in slaap ging vallen werd ik wakker en riep ik meteen Jens en zei ik dat er precies iets niet juist was. Want weet ik veel hoe dat moet voelen.
Ik voelde een vloeistof op mijn benen lopen en op mijn bed. Mijn lief riep onze vroedvrouw en ze kwam gelijk binnen gelopen.
Toen ik haar zei dat mijn vliezen gebroken waren zei ze dat het haar zou verwonderen omdat het bij de meesten pas breekt na 6u. Ze deed mijn dekbed omhoog en ik zag haar ogen wijder worden. ‘Amai, het zijn toch jouw vliezen dat gebroken zijn. Ik denk dat dit echt een record is’.
Nu kon het natuurlijk nog even duren eer ik effectief ging bevallen maar voor zo een klein mini-meisje moest ik maar rond 4cm ontsluiting hebben.
De hoofdverpleegkundige kwam binnen om eens te luisteren hoe het met ons en onze gemoedstoestand ging. Ze begon ook over een epidurale maar daar had ik niet veel
zin in omdat mijn weeën op zich ook wel meevielen. Maar telkens wanneer de vroedvrouw binnen kwam begon ze ook over een epidurale en of ik er toch niet over wou nadenken. Ik praatte met haar over het feit dat ik ook schrik had voor een epidurale én dat ik me eigenlijk minderwaardig voelde ten opzichte van de andere vrouwen die soms zelfs geen epidurale namen bij een voldragen zwangerschap. Toen legde ze me uit dat ze proberen om vrouwen, die moeten bevallen van een stilgeboren kindje, een epidurale aan te raden omdat het kan helpen om er een beter gevoel aan over te houden. Sommigen hebben heel veel pijn en onthouden dat dan sneller en vinden het dan heel
akelig om opnieuw zwanger te geraken. Door het gebruik van een epidurale, kan je al het andere beter beleven en kan je eigenlijk meer ‘genieten’ van het proces en om daarna je kindje vast te houden.
Uiteindelijk stemde ik dan toch in met een epidurale. Iets over 12 kwam de anesthesist met de vroedvrouw binnen. Ik kreeg klamme handen en begon te zweten. Toen hij de verdovende prik gaf om
de epidurale klaar te steken, ging alles nog goed. Maar eens die met een dun draadje in mijn rug zat te foefelen, werd ik onwel. Ik
werd lijkbleek en had het gevoel alsof ik moest overgeven. De vroedvrouw gaf aan aan de anesthesist dat hij moest stoppen omdat ze dacht dat ik ging flauwvallen. Ze moest me op mijn zij leggen terwijl hij snel het draadje er opnieuw uithaalde.
Toen hij opnieuw wou beginnen was het alweer hetzelfde verhaal. Maar derde keer - goede keer.
Na de epidurale voelde ik niks meer. Niet dat ik daarvoor nog iets voelde maar kom.. De vroedvrouw kwam rond 13u met de tweede lading pilletjes om in te brengen.
Een halfuur later voelde ik een vreemde druk en toen kwam net de hoofdverpleegkundige binnen. Ze ging meteen om de vroedvrouw en ze begon met me opnieuw te onderzoeken. Ik had tussen de 2-3cm ontsluiting en ze ging de gynaecologe toch eens bellen. Een kwartiertje later kwam ze binnen en begon ze ook met me te onderzoeken. Ze vroeg om eens te persen, wat ik vreemd vond omdat ik het niet voelde, en ze zei dat Liv wel al klaar was om bij ons te komen maar dat mijn placenta nog net te vast zat.
Onze vroedvrouw haar shift eindigde om 15u. Om 14u30 kwam onze nieuwe vroedvrouw zich, samen met onze eerste vroedvrouw, voorstellen. Ze was heel lief en zei ook dat het voor haar de eerste keer zou zijn dat ze dit mocht meemaken. Ik voelde een bepaalde druk, diep vanbinnen, dat hoopte dat Liv nog zou geboren worden als onze eerste vroedvrouw er nog was. Zij was er ook tijdens mijn eerste miskraam en ook nu..
De gynaecologe kwam om 14u45 nog eens binnen om me te onderzoeken. Ze zei dat ik voldoende ontsluiting had en dat ik nog eens mocht persen. Ik keek op de klok en het was toen 14u55. En toen ik om 15u naar de klok keek, was Liv daar. Ik was zo blij dat onze eerste vroedvrouw haar nog heeft mogen zien. Zij heeft Liv wat mooier gemaakt terwijl onze nieuwe vroedvrouw naast mij kwam zitten en me naar de naam vroeg. Wanneer ik haar naam
zei, zei ze ‘Proficiat mama en papa met de geboorte van jullie dochtertje Liv. Gecondoleerd met het verlies van jullie Liv.’
Maar toen ze daarna over mijn armen wreef en zei ’je hebt het goed gedaan mama, je bent zo sterk’ dan voelde ik mij begrepen en aanvaard.
Het feit dat ze je daarna benoemen als mama en papa kan voor velen iets klein lijken, maar voor ons was dat van zo een grote betekenis.
Mijn lief brak in twee toen hij ons Liv zo op dat verzorgingskussen zag liggen. Ik hield ze in de gaten en vroeg om haar gewoon aan mij te geven. Ik was zo fier en intens gelukkig wanneer ik mijn klein popje kon vasthouden.
Liv De Mot
geboren op 26 maart 2020 om 15u - 10cm - 40g
We mochten haar bij ons houden zolang we wouden. En dat deden we voor de komende 3u. We hebben haar vastgehouden, bestudeerd, foto’s genomen en haar onze liefde laten voelen. Toen ze om 18u om haar kwamen, brak ik in twee en kon ik niet stoppen met huilen. De vroedvrouw kwam kort erna terug om me te helpen bij het douchen en me naar een gewone kamer op materniteit te brengen.
Er kwam rond 20u nog een verpleegster binnen die vroeg of ik geen honger had. Ik was uitgeput en kon wel iets eten dus ik zei dat het wel welkom was. Ze ging voor mij nog iets gaan halen alsook voor mijn lief.
Niet lang na het eten ben ik in slaap gedommeld om enkele keren per nacht al wenend wakker te worden, op zoek naar Liv naast mij. In haar bedje. Dat er uiteraard niet stond.
Uiteindelijk zijn we, op mijn verzoek, twee nachten gebleven. Ik had het moeilijk om Liv daar achter te laten. Cru gezegd, achter te laten in een donkere koeling. Op 28 maart zijn we naar huis gegaan en één dag later kreeg ik het telefoontje dat mijn meme ook overleden was.
Ergens denk ik dat ze gewacht heeft tot we thuis waren van het ziekenhuis en dat ze wist dat we ‘oké’ waren.
En vanaf die dag, leefde ik mijn leven in een soort roes en leek alles een nare droom.
