Blijf onze regenboog

Mijn lief met paniek in zijn ogen en ik trillen van de stress. Maar daar was je dan.. mét kloppend hartje.

---

De gynaecologe besprak dat ze me beter wou opvolgen en dat het haar beter leek dat ik om de 2 weken eens langs kwam. Voor mijn eigen gemoedsrust ging ik hier zeker niet tegen in gaan.

Het moment dat ik zag dat alles goed was, verliet de angst me even om me dan weer even snel te besluipen wanneer ik de onderzoekskamer verliet.

Mijn lief nam me goed vast op weg naar de auto en zag alles weer rooskleurig in.

Eens in de auto kon ik mijn tranen niet bedwingen en voor ik het wist waren mijn wangen kletsnat.

Mijn lief vroeg meteen of het was om blijdschap of om iets anders. Verdriet dierf hij misschien niet zeggen.. Verdriet was het ook niet, het was gewoon de angst.

De angst, de schrik dat mijn nachtmerrie opnieuw werkelijkheid ging worden.

Bij elke steek, bij elke kramp, bij elke aanpassing stelde ik me vragen. Is dit wel goed? Hoort dit wel zo te gaan?

Vragen die ik opschreef om mee te nemen naar onze tweede echo op mijn 8w5d.

Elke rit naar het ziekenhuis barstte ik in tranen uit. De schrik om te weten te komen dat het hartje gestopt was, werd voor mij telkens te veel. Echo's waren voor mij geen positieve ervaring meer.

Daar zat ik dan in de wachtkamer, met mijn lieve lief, met dat briefje in mijn handtas verfrommeld. Wachtende om binnen te gaan. Wachtende om ons klein gelukske opnieuw te zien, of dat hoopten we toch.

Toen het aan mij was kwam mijn gynaecologe naar buiten gespurt met haar jas in haar handen, klaar om te gaan helpen bij een bevalling. We mochten kiezen of we naar huis gingen en een nieuwe afspraak wouden inplannen of we mochten gewoon wachten.

Uiteraard kozen we ervoor om te wachten aangezien we de echo's te belangrijk vonden om er een maand tussen te laten.

Mijn afspraak was deze keer ook niet in AZ Maria Middelares maar in de campus in Gentbrugge, dus besloten we om Gentbrugge eens te gaan verkennen ondertussen. Toen ze naar de lift aan het lopen was, riep ze ons nog achterna dat het gemakkelijk een uur kon duren omwille van de verplaatsing ook nog.

Na 1,5u zagen we haar opnieuw verschijnen in de gang en mochten we meteen mee naar binnen. Ik mocht me meteen klaarmaken voor een echo en mocht me dus uitkleden in het kleedkamertje.

Vol spanning ging ik op de onderzoekstafel liggen terwijl de gynaecologe zich klaarmaakte.

'Klaar?' vroeg ze aan ons beiden - waarop wij beiden knikten.

Ze keek inwendig en nu moesten we niet lang zoeken, je was meteen zichtbaar.

Je was perfect op schema en je hartslag klonk als muziek in onze oren.

Ik kon zo beginnen wenen van geluk maar hield me wat in.

Dit was voor mij één van de obstakels die we moesten overwinnen ten opzichte van de vorige keer. Bij ons eerste heb ik een missed abortion gehad op 11w1d maar was ons vruchtje blijkbaar rond de 9w gestopt met groeien.

Op dat vlak was ik al wat opgelucht dat we er deze keer geraakt waren.

We lieten beiden aan onze ouders weten dat alles goed was, stuurden een echo door en even vergat ik al mijn zorgen en mijn angsten.

Tot we opnieuw thuis waren en ik opnieuw geen moment gerust meer was.

Photo by Fadi Xd on Unsplash