De start van onze regenboog

2019 eindigde voor ons in mineur. 2020 begon opnieuw met een sprankeltje hoop.

---

Geobsedeerd door testen, ovulatie- en zwangerschapstesten, zat ik op toilet.

Ik had net voor Nieuwjaar een positieve ovulatietest in handen dus een goede 10 dagen later, zat ik met mijn potje opnieuw in mijn handen om te testen. Ik dacht toen bij mezelf of het niet beter was dat ik het gewoon zou laten. Dat mijn lichaam het me wel zelf zou vertellen. Maar wanneer je kasten vol liggen met zwangerschapstesten - dan roepen die precies je naam.

Kleine kanttekening: na mijn curretage gebruikte ik ook zwangerschapstesten om te kijken of mijn HCG volledig verdwenen was. Ik denk dat de obsessie toen ook begonnen is. Controle is een beestje dat in mij leeft en zo had ik dat gevoel van controle toch een beetje. We waren in Nieuwpoort toen de zwangerschapstest blanco was, na de curretage. Dit was een moment van opluchting maar ook van verdriet. We begonnen met een 'clean slate' waar we eigenlijk niet om gevraagd hadden. Ik bleef al mijn vitaminen in nemen, dat kon misschien wel helpen dacht ik, want wie weet hoe lang zou het deze keer duren.

Blijkbaar dus niet zo lang. Op de kop dertig dagen na de curretage begon mijn cyclus opnieuw. Voor de allereerste keer begon ik, enkele dagen later, met ovulatietesten. Twee dagen na mijn start met ovulatietesten, had ik een positieve ovulatietest in handen. Ik gebruikte de testen van Clearblue waarbij je een lachend gezichtje krijgt wanneer je eisprong nadert. Onder begeleiding van mijn positieve ovulatietest, gingen we er opnieuw voor. Emotioneel gezien was ik er nog niet volledig klaar voor. Ik zat nog midden in mijn rouwproces maar eenmaal zwanger geweest, wou ik écht wel een baby. En liefst zo snel mogelijk ongeacht hoe tegenstrijdig dat ook voelde. We deden ook meteen door omdat het de eerste maal zo lang heeft moeten duren. Waardoor de schrik er in zat dat het nogmaals zo een lange periode ging zijn.

Ik testte op 7 januari voor het eerst maar was niet overtuigd van wat ik zag. Ik vond het een vage tuurstreep. Natuurlijk ging het in mijn hoofd wat anders.. ‘een streep is een streep - ben ik nu echt al opnieuw zwanger? Dat kan toch niet?‘

Op 10 januari testte ik nog eens en die streep was duidelijker zichtbaar. Hoe ik me toen voelde kan ik niet echt uitleggen. Ik dacht dat ik heel blij ging zijn maar het was eigenlijk het omgekeerde. De angst besluipte me en nam alles over. Van euforie was geen sprake. Alleen maar de vraag ‘wanneer loopt het hier fout?’ Ik voelde me zo slecht bij deze gedachte en ó zo schuldig naar ons eerste kindje. Ik wou niet dat hij/zij dacht dat ik al over het verlies van hem/haar was. Dat verlies neem je voor de rest van je leven mee. Het slijt maar je denkt er nog elke dag aan.

Elke week ging ik bij de dokter. De eerste maal was ik zelfs nog geen 4 weken ver. Dat was de eerste bloedprik van de 9 dat ik er in totaal deed. Vanaf 12 weken ging ik stoppen want dan gaat dat hormoon toch weer naar beneden..

Met een bang hart belde ik opnieuw naar mijn gynaecologe in AZ Maria Middelares om een eerste afspraak te maken. De eerste afspraak was al op 6w3d - de kans dat er nog niks te zien was, was groot. Hier had ik me mentaal ook op voorbereid. Ik ging liggen op de stoel/tafel en liet het allemaal op mij afkomen. Mijn lief met paniek in zijn ogen en ik trillen van de stress. Maar daar was je dan.. mét kloppend hartje.

Photo by Eyasu Etsub on Unsplash