Het verhaal van ons Liv* is zo goed als gezegd.
Maar door enkel haar verhaal te vertellen, stopt het niet. Haar verhaal is ons verhaal, een verhaal dat voor altijd in dat van ons verweven zal zijn.
'Hoe gaat het nu?' 'Ben je al wat beter?' 'Hoe is't jong?'
Zijn enkele vragen die ons gesteld worden en eigenlijk altijd op hetzelfde neerkomen.
Hoe het gaat nu gaat? Zijn gangetje denk ik. Ik heb diep gezeten en geloofde nergens meer in. Ik heb dagen/weken levensloos in mijn zetel gelegen met Netflix op de achtergrond.
Moest mijn lief er die eerste weken niet geweest zijn, ik had ook geen hap gegeten.
En in alle eerlijkheid heb ik de eerste week boven geleefd, in mijn bed. Ik heb daar liggen roepen in mijn hoofdkussen, liggen wenen van mijn hart dat gebroken was en mezelf gewoon de tijd gegeven om te rouwen. Na een week ging ik al eens naar beneden, zo af en toe eens.
Waar ik het meeste nood aan had was eigenlijk aan een bad. Een gewoon, simpel bad.
Ik probeerde me elke dag te douchen (ja er waren momenten dat ik in in niks zin had, en dat was oké) maar ik voelde me daarna nooit properder of beter.
Ik zocht gewoon de warmte en de omhelzing van een bad in plaats van alleen onder de douche te staan. Het grootste deel van de tijd stond ik ook mee te huilen met de waterstralen die uit onze regendouche vielen.
Na een miskraam of een bevalling mag je niet in bad tot zolang je niet stopt met bloeden. Dit omdat je dan een infectie kan krijgen en dan sta je nog verder van huis.
In het begin kon ik ook niet zo goed om met de vraag 'hoe is het met jou?'.
Was een beetje hetzelfde als na ons eerste sterretje. Ik vond dat een overbodige vraag omdat ik telkens toch hetzelfde antwoord had. En ik vond dat ook een oppervlakkige vraag.
Ik denk dat ik de vraag 'hoe gaat het écht met jou' op 1 hand kan tellen.
En daarop kon ik altijd eerlijk antwoorden en mijn hart luchten omdat ik ook die uitnodigende vraag kreeg.
Na zo ingrijpende gebeurtenissen leer je écht wel wie er voor je is. Wie je dag en nacht kan bellen al is het maar gewoon om te huilen aan de andere kant van de lijn. Wie je voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal hoort vertellen en het nog niet beu is.
Ik ben oprecht dankbaar voor deze personen in mijn leven want ook zonder hen zou mijn rouwproces nog langer geduurd hebben.
En dan lieve woorden en berichten die ik kreeg deden altijd deugd. Velen van die berichten hadden dezelfde inhoud en dat was 'wat ben je zo sterk'.
Dat is uiteraard te zien hoe je dit bekijkt. Ik ben sterk in mijn verhaal te vertellen. Ik ben sterk om open te zijn naar de buitenwereld toe. Ik ben sterk in mijn gevoelens te verwoorden. Maar eigenlijk doe/deed ik me sterker voor dan ik was/ben.
Via woorden is het makkelijk om sterk over te komen omdat je de gebroken persoon erachter niet ziet.
Buiten mijn lief en mijn mama heeft niemand mij zo fragiel en gebroken gezien gedurende enkele weken/maanden.
En geloof mij, sterk was ik niet.
Maar dat is oké, dat hoefde ik ook niet te zijn.
Photo by Kinga Cichewicz on Unsplash