Een jaar geleden was ik 11 weken zwanger van ons eerste kindje.
Ik stond in onze berging en was onze was aan het opvouwen terwijl ik dingen bij mezelf begon op te merken, de dag ervoor. We telden samen af naar de echo op 12 weken want dan zou het grootste gevaar geweken zijn.
Op sommige dagen konden we het nog steeds niet geloven dat het ons - eindelijk - gelukt was. We waren voorzichtig maar heel euforisch.
Tot ik een dag later, 12 november 2019, mijn bloeding kreeg op het werk en ik wist dat dit geen goed teken was. Het verhaal van ons eerste kan je ook lezen op mijn blog en ga ik hier nu niet opnieuw vertellen.
Maar hoe gek om te zeggen dat we nu exact een jaar later zijn. Vandaag zou je 5 maanden oud geweest zijn.
Maar wat een jaar.
Soms kan ik het nog steeds niet geloven wat we in in dit jaar allemaal meegemaakt hebben. De wereld is hard voor ons geweest. Nooit hadden we kunnen denken dat COVID-19 de wereld en ieders leven zou overnemen. Nooit hadden we kunnen denken dat we na jou ook nog het verlies van jouw zusje Liv* zouden moeten verwerken. Nooit hadden we kunnen denken dat we kort na het verlies van jouw zusje Liv*, ook van ons meme afscheid gingen moeten nemen. Een jaar waarin we volledig verslagen waren en ik het met momenten echt niet meer zag zitten. Dat de wanhoop op mijn gezicht geschreven stond en dat ik me nog nooit zo zwak gevoeld heb. Dat ik in niks meer geloofde wat ze me ook vertelden en dat ik alle hoop mooi had opgeborgen. Ik had geen zin meer om hier nog te zijn en woelde me om in een deken van zelfmedelijden.
Maar door de hulp van mijn familie, allerliefste vrienden (jullie weten wel wie jullie zijn) en de begeleiding van het ziekenhuis, begon ik alles weer meer toe te laten. Begon mijn afgesloten, donkere tunnel opnieuw kleine scheurtjes aan licht te vertonen.
Ik had ook nooit kunnen denken dat we hier sterker gingen uitkomen. Dat ik zelf ook sterker zou worden. Ik had nooit kunnen denken dat ik hier een 'silver lining' in zou zien. Dat ik dankbaar ging zijn dat jullie er geweest zijn, desondanks de traumatische gebeurtenissen. Stap voor stap kwamen we uit onze diepe put van verdriet en maakte dit verdriet plaats voor heel veel liefde, veerkrachtigheid en hoop.
Dus aan iedereen die eens aan ons dacht, die er voor ons was, die meeleefde met ons verhaal - Bedankt.
Ik ben blij dat ik mijn verhaal zo open kon delen en dat ik hiermee misschien nog mensen heb kunnen helpen.
Ik blijf mijn verhaal ook delen en ga geen vragen uit de weg. Ik help graag iedereen verder die iets wil vragen of met vragen zit omtrent dergelijke onderwerpen.
Samen.
Jij en ik - ik en jij.
Voor altijd wij met een verhaal waardoor jullie nooit vergeten worden en verder leven in ons.
Photo by Kelly Sikkema on Unsplash