Heldere regenboog in mijn donkere wolken

We lieten beiden aan onze ouders weten dat alles goed was, stuurden een echo door en even vergat ik al mijn zorgen en mijn angsten.

Tot we opnieuw thuis waren en ik opnieuw geen moment gerust meer was.

---

De volgende dag begon ik opnieuw af te tellen naar de volgende echo. Heel dubbel allemaal aangezien echo's door mij werden bestempeld als 'traumatische gebeurtenis'.

Op mijn 10w3d had ik de derde echo gepland staan.

Zoals altijd, liep ik die dag stijf van de spanning. Ik hoopte gewoon dat ze geen bevalling had deze keer en dat we meteen door mochten.

Voor we de auto in stapten, ging ik snel nog achter papieren zakdoekjes (ter voorbereiding op de autorit). Ik stapte in de auto en 20min later stonden we op de parking van het ziekenhuis. Jens zag de angst en stress in mijn ogen en probeerde me te kalmeren.

Eens we boven waren aangekomen, meldde ik me alweer aan en ging ik naar Gate G. Ik vermeldde mijn naam aan de receptie en daar vertelde ze dat m'n gynaecologe een bevalling had en ze nog niet terug was.

In plaats van naar de wachtzaal te gaan, gingen we naar de cafetaria. Ik kan het niet uitleggen maar ik kon niet in de wachtzaal blijven zitten en iedereen rondom mij zien met hun dikke buik. Ik was blij dat er opnieuw een baby in m'n buik aan het groeien was maar het was confronterend om te weten dat ik daar ook al met zo een buik moest zitten. Of toch een grotere buik dan wat ik toen had.

Na een halfuurtje zagen we de gynaecologe door de hal lopen en we besloten om toch nog een kwartiertje te blijven zitten aangezien ze toch nog enkele afspraken voor ons had.

De minuten verstreken en mijn lief wou dan toch naar de wachtzaal gaan aangezien ze de mensen altijd de optie geven om hun afspraak te verleggen in plaats van te wachten.

Ik zette me neer in de wachtzaal en na een halfuurtje wachten was het aan ons.

Klamme handen, zweten, ongemakkelijk,.. ik was het allemaal.

Ik mocht me alweer uitkleden en me leggen op de tafel.

Kort gezegd: alles zag er prima uit. Ze zat goed op schema, mooi van lengte en een super krachtige hartslag.

Thuis aangekomen liet ik het allemaal even bezinken. Ik wou mezelf nog niet te veel hoop geven want er kon nog steeds van alles mis gaan.

Het werd opnieuw aftellen naar de echo op 12w6d.

Op zaterdag 29 februari 2020, hadden we het pensioenfeest van mijn papa met onze familie.

Die dag had ik ook last van wat bruinverlies. Niet veel maar het sloeg toch alweer in m'n maag. 's Avonds kwam ik aan in het restaurant en begroette ik iedereen die al aanwezig was.

Na een halfuurtje moest ik naar het toilet en ik zag meer bruinverlies dan voorheen. Ik werd ongemakkelijk en het zweet brak me uit. Ik kon me niet meer inhouden en begon te wenen. 'Het is gedaan', was het eerste dat in me op kwam.

Ik heb een hele avond met zo veel twijfels gezeten, ik heb zitten rillen van de kou en van de angst aan de tafel maar deed m'n best om het zo goed mogelijk te verbergen.

Na enkele toiletbezoeken was er geen betering. Ik besloot dan ook om naar het verloskwartier te bellen en hun mening te vragen. 'Tot zo lang u geen menstruatie-achtige krampen heeft en helder rood bloedverlies, vrees ik dat we niks kunnen doen dan afwachten.'. Afwachten.. dat woord haat ik.

We gingen naar huis en ik besloot toen samen met mijn lief om maandag te bellen naar de gynaecologe aangezien mijn lief enkele dagen later op short-ski ging vertrekken.

Zondag was het alweer beter en ik maakte me iets minder zorgen.

Maandag belde ik meteen naar de gynaecologe om te vragen of ik mocht langskomen voor een echo. Ik mocht me aanmelden via spoed en de assistent-gynaecologe ging m'n echo maken. Mijn mama ging met me mee en samen hebben we toch even moeten wachten tot ze ons kwamen halen.

De assistent-gynaecologe zei dat ik me mocht uitkleden en dat ze aan het onderzoek ging beginnen.

Mijn hart stopte om 10 seconden daarna in zwijm te vallen en sneller te slaan.

Daar was je.. Met je voetjes goed aan het schoppen en met je handjes aan het zwaaien.

En toen was er iets in mij dat dacht dat het deze keer misschien wel goed ging komen.

Ik ging met een goed gevoel naar huis en mijn lief vertrok die woensdag met een gerust hart op short-ski.

Toen ik zo ongerust was, had ik in dat weekend wel een doppler gekocht.

Enkele dagen later kwam die toe en op mijn 12w besloot ik om deze eens te gebruiken.

Het duurde niet lang voor ik je hartslag vond en ik was verliefd.

Ik liet het toe om de tranen over m'n wangen te laten rollen van geluk en hoop.

Niet wetende dat 6 dagen later de tranen over m'n wangen gingen rollen van ongeloof, kwaadheid en onmacht.

Photo by Kristopher Roller on Unsplash