Mommies to be - alles komt goed.

Wanneer ik dit aan het schrijven ben, valt de avond op deze mooie zondag.

Zondagavond, 12 april 2020, sluiten we deze - verloren - Pasen af.

En ik heb moeite. Moeite met dingen te begrijpen en moeite om mijn emoties onder controle te houden.

Mijn emoties de vrije loop laten is uiteraard geen schande. Ik neem het zoals het komt. Je kan het eigenlijk vergelijken met de golven van de zee. Elke dag heb ik ook mijn eb en mijn vloed - mijn emoties die plots komen en gaan uit het niks. Ik probeer de aankomende golven telkens te omarmen en dankbaar te zijn dat ik dit kan. Dankbaar te zijn voor het leven dat ik voor een korte tijd heb kunnen voelen en heb kunnen dragen.

Mijn intense lachbuien kunnen ineens keren naar dramatisch gesnik.

Gesnik en gesnotter dat soms maar enkele seconden aanhouden, die seconden kunnen ook veranderen in minuten of wat voor mij een eeuwigheid lijkt te duren. De snotter-momenten waarop je denkt dat de traanbuizen zijn opengezet en niet meteen zullen sluiten.

Het gehuil waar je je opgeluchter van voelt maar tegelijkertijd ook immense hoofdpijn van krijgt. Waar je hoofd plots zo rood als een tomaat van wordt en je plekken kan krijgen tot op je borstkas.

Dat zijn de momenten waarop het intense gemis me ineens overvalt. De momenten waarop de golven mij overheersen. De momenten waar ik de controle verlies.

En ik het gewoon moet ondergaan.

Door mijn miskraam in 2019 heb ik geleerd hoe ik hier nu mee moet omgaan.

Ik wentel me niet in mijn verdriet. Ik voel het en ik omarm het. Mijn verdriet is een deel van mij en zo probeer ik verder mijn weg te vinden. Mijn weg naar onze - tot nu toe - onzekere toekomst.

Maar waar ik momenteel veel moeite met heb is met de gehele heisa rond COVID-19.

Dan specifiek over de vrouwen die nu zwanger zijn en hun bevallingsdatum telkens dichter zien komen.

De vrouwen die nu heel veel schrik hebben om te bevallen tijdens deze verschrikkelijke tijden.

Ik kijk hier anders tegenaan. Ik hoop dan ook dat onderstaande bekentenis en mijn perspectief niet aanvallend over komen.

---

Aan alle lieve, zwangere en toekomstige mama’s,

Besef goed dat jullie momenteel een gezond kindje met jullie meedragen. Dat jullie nu aan het aftellen zijn tot wanneer jullie wolkje geluk - werkelijkheid gaat worden.

In spanning de babykamer in orde maken en al beginnen dromen over hoe jullie toekomst met het nieuwste lid van de familie, er zal uit zien. Al wegdromen over hoe je borst- of flesvoeding zal geven in die mooie schommelstoel op jullie kindje zijn/haar kamer.

Hoe jullie vol spanning zitten te wachten tot wanneer jullie volgend hoofdstuk kan beginnen.

Maar ook hoe angstig jullie je voelen in deze tijd van COVID-19.

Wat volledig te begrijpen is.

Maar..

Jullie wachten op jullie wolkje geluk. Terwijl er dagelijks vrouwen zijn die te horen krijgen dat er iets niet klopt met hun kindje - of dat er dagelijks vrouwen zijn die een (vervroegd) miskraam hebben. Waar er dagelijks vrouwen zijn die de beslissing moeten maken om hun zwangerschap medisch te moeten afbreken.

Wanneer jullie moeten bevallen, dan ziet de verloskamer er niet anders uit dan anders.

Ook zijn jullie volledig afgesloten van de COVID-19-afdeling in het ziekenhuis en neemt het ziekenhuispersoneel de veiligheidsmaatregelen héél serieus.

Het is inderdaad wat onwennig dat de vroedvrouwen, gynaecoloog en anesthesist mondmaskers dragen.

In het begin was dat even wennen omdat ik het gevoel had dat ik hun oprechte emoties minder goed kon waarnemen.

Maar geloof me, hun genegenheid - aanmoedigende woorden en onvoorwaardelijke steun verliezen hun waarde niet. Je krijgt er zelfs meer respect en appreciatie voor.

Ongelofelijk hoe ze hun werk ook zo blijven doen en hoe je zoveel kracht uit hun energie kan halen.

Zij zijn echt de steunpilaren tijdens je hele bevalling.

Ook wanneer je bevallen bent, krijg je even de tijd om met je kindje te genieten. Vanaf wanneer je bevallen bent, spreken ze je ook aan met ‘mama en papa’.

Het zijn soms de kleine dingen die het hem doen, maar wat geeft dat je een warm gevoel.

Eens je op de kamer bent, komt de vroedvrouw ook af en toe nog eens langs. Ook de hoofdverpleegster komt even binnen om te horen hoe alles verlopen is en of je last hebt van bepaalde dingen.

Het personeel dat jouw eten komt brengen zijn ook nog even vriendelijk en bezorgd dan voor deze hele heisa.

Geniet van deze tijd waar je tot rust kan komen in het ziekenhuis in plaats van dat de mensen je deur - bij wijze van spreke - komen plat lopen.

Dit zijn zo een cruciale uren/dagen waarop je je batterijen kan opladen.

Neem de hulp van de vroedvrouwen ook aan, ze zijn er om je te helpen en je bij te staan wanneer je een lastig moment hebt. Heb je nood om gewoon te praten over je angsten/zorgen, dan staan zij ook paraat. Niks is hen te veel.

Die zijn écht ongelofelijk - van onschatbare waarde.

Het thuiskomen had je je inderdaad anders ingebeeld. Misschien wat versiering in huis of een welkomstcomité van je ouders, schoonouders, broers en/of zussen en misschien je dichtste vrienden. Dat zal er nu niet zijn.

Maar vergeet niet dat je het grootste geschenk ooit mee naar binnen kan dragen.

Jullie kindje is eindelijk bij jullie thuis. En dat is het mooiste wat jullie in deze hectische tijden kan overkomen. Hij/zij zal de heisa rondom jullie verzachten.

Zoals ik al zei, zal alles anders zijn dan dat je je had ingebeeld bij het thuiskomen.

Maar neem deze tijd. Neem deze tijd om je kindje volledig in jullie op te nemen. De babygeur, de geluidjes, de trekjes met de armen en benen en zelfs het verversen van vuile pampers. Genieten van badjestijd en de rituelen die jullie stap voor stap beginnen op te bouwen.

Dit is ook een uitgelezen moment om op jullie gemak, jullie routine te kunnen vinden als een gezin van drie (of meer!).

Wat ik gewoon wil zeggen is: probeer ondanks deze heisa toch te genieten van jullie wolkje geluk.

Het zal niet makkelijk zijn en het is uiteraard niet fijn dat niemand jullie baby’tje kan leren kennen. Maar wees blij en gelukkig dat jullie dit baby’tje hebben.

Denk ook eens aan onze (over)grootmoeders die bevallen zijn tijdens de oorlog. Wat voor een tijden moeten dat wel niet geweest zijn..

Ik begrijp het zeker dat dit voor jullie onzekere tijden moeten zijn maar ergens weten we wel dat het altijd slechter kan.

Vergeet niet.. Ik ben ook bevallen tijdens COVID-19 maar heb ons Liv op een hele andere manier hier bij ons in huis ‘staan’.

Hou jullie goed, lieve mama’s (to be).

En vergeet niet van elk klein gelukse onderweg te genieten.