2020 was een jaar dat voor iedereen vreemd aanvoelde.
Het leven was niet meer zoals we voorheen kenden.. Sommigen hadden hier meer moeite mee en voor anderen werd het hun nieuwe habitat.
Iedereen moest zich aanpassen terwijl er in hun leven ook dingen veranderden.
Terwijl alles voor de eerste keer in lockdown ging, kon ik daar mee leven. Ik had mijn eigen miserie waardoor mijn wereld toch al stil stond maar in plaats van dat de wereld nu verder doordraaide, stond die voor de meesten ook stil.
Dat 2020 voor ons geen aangenaam jaar was - was een understatement.
Op zo een korte tijd was er zoveel gebeurd in ons leven dat ik eigenlijk in een roes was tijdens de eerste lockdown. Het nieuws van ons Liv*, de geboorte, het afscheid en alles dat daarbij hoorde. 3 dagen later het afscheid van mijn meme, die ik (door alles rondom Liv*) al even niet meer gezien had, in serene kring. Tijdens haar begrafenis hebben we zelf ook een liedje mogen kiezen voor ons Liv* - Somewhere over the rainbow van Judy Garland.
De emoties kwamen los.. Zowel voor ons Liv* als voor mijn meme.
In mei kreeg ik dan het verlossende antwoord van de gynaecologe dat alles er goed uit zag en ik had dan ook nog een laatste afspraak bij de psychologe van het ziekenhuis.
Alles omtrent het ziekenhuis was afgesloten. Maar dat voelde helemaal niet zo.
Toch besloot ik in mei om opnieuw aan mezelf te beginnen werken. Ik forceerde mezelf om de knop om te draaien en opnieuw motivatie te vinden om mijn dagen te starten.
Voor ik opstond zocht ik enkele quotes op waar ik motivatie in terug kon vinden en zette ik een leuk muziekje op. Alles om de dag op een positieve manier te starten.
Dat lukte vrij goed waardoor we in juni ook opnieuw de stap hadden gezet om opnieuw te proberen. Fysiek was alles al goed, ik ging 4x in de week gaan fitnessen (of eerder krachttraining in de fitness) en mentaal leek het ook veel beter te gaan waardoor ik me hier ook klaar voor voelde.
In juli kwamen we er dus achter dat het voor een derde keer raak was. Ik bleef rustig en kalm. Helemaal niet hoe ik reageerde toen ik zwanger was van ons Liv*. Ik had een bepaalde rust over me gekregen en bleef ook verder krachttraining doen. In juli gingen we ook naar Oostenrijk (toen nog een groene zone) en daar kon ik ook mijn zinnen wat verzetten. Ik deed daar ook elke ochtend mijn oefeningen maar merkte wel dat ik snel moe was. Ik deed in de namiddag af en toe eens een dutje om te bekomen (het was daar ook snikkend heet).
De hele zomer ging het wel goed, mentaal én fysiek, en maakte ik me niet te veel zorgen.
In september kreeg ik dan toch mijn klop van alles toen de geboortedatum van ons Liv* in zicht kwam.
Ik begon me meer en meer af te sluiten van de buitenwereld en corona gaf me daarvoor ook het perfecte excuus.
Ik ben om te beginnen al niet het type dat veel gaat sturen of gaat bellen dus dat verdween stilletjesaan volledig naar de achtergrond. Ik bleef me mentaal wel oké voelen maar ik zat opnieuw in een rouwproces en had ook geen nood om dit telkens opnieuw te moeten uitleggen of om mijn gevoelens te gaan verantwoorden. Het leek me dus het gemakkelijkste om afstand te nemen van iedereen. Ik isoleerde mezelf en hoopte dat mijn échte vrienden dat wel gingen begrijpen, met de tijd..
Ik was dan ook net begonnen met een nieuwe en tijdelijke uitdaging dus wanneer ik thuis kwam, was ik ook altijd pompaf. Ik kon zo in slaap vallen als ik nog maar naar onze zetel keek. Ook moest ik opnieuw mijn draai vinden om dit alles van nog eens te combineren met ons huishouden waardoor ik op het einde van de avond echt geen energie meer over had.
Het is ook niet niks wat we hebben meegemaakt en het is een proces waarbij je soms 3 stappen vooruit kan zetten om dan een week later plots 5 stappen terug te moeten nemen.
Ik had mezelf misschien niet moeten isoleren maar dat was op dat moment waar ik nood aan had. Ik ging precies in een winterslaap terwijl ik met ons derde wondertje in m'n buik zat dat begon te groeien.
Ik ben dankbaar voor mijn échte vrienden die me niks kwalijk nemen dat ik even van de aardbol verdwenen ben. Waarbij ik geen schuldgevoelens moet hebben omdat ik dit gedaan heb én omdat ze dit ook vanuit mijn standpunt bekijken.
Voor anderen was dit blijkbaar moeilijker en namen ze het afstand nemen persoonlijker op. Dit draaide niet om iemand anders maar om mezelf en wat ik zelf nodig had. Geen enkele intentie om iemand te kwetsen of iemand te bannen uit mijn leven.
Er zijn enkele vrienden dat me maanden niet gehoord hebben maar waarvan ik weet dat wanneer ik ze bel dat ik ze nodig heb, ze er zullen staan. Zonder dat ik ze enige uitleg verschuldigd ben. En voor deze personen in mijn leven ben ik dankbaar. Want die komen maar zelden voor.
Dus 2020.. Ik sluit je met een dubbel gevoel af want nog nooit hebben intens verdriet en geluk zo dicht bij elkaar gelegen. Het was een jaar waarin ons veel ontnomen is maar ook het jaar dat voor ons staat als een nieuw begin. Nu kijk ik volop naar 2021, waarin ik mezelf minder zal isoleren (of toch zal proberen om dat minder te doen) en uit te kijken naar de komst van ons derde wondertje, om ons verhaal samen te beginnen.
Ik wens jullie dan ook heel veel toe in het nieuwe jaar. Dat we elkaar - hopelijk - weer wat meer kunnen zien. Dat het een jaar gevuld mag zijn met kleine gelukskes.
Maar vooral dat het een jaar mag zijn waarin je gelukkig bent.
En als het eens niet gaat, niet met blijven zitten - maar praten. Luisterende oren vind je overal.
