Vandaag was jouw dag, lieve ster

1 juni 2020

De dag dat we een gezin van vier gingen worden. Wij als mama en papa, jij als onze zoon/dochter en Bo als jouw fluffy en beschermende viervoeter-broer.

Ik herinner me nog dat wij elke week aftelden op die baby-app. Eens ik de 10 weken voorbij was, leek dé termijn van 12 weken ineens dichtbij te komen. Wat keken we daar naar uit. Aftellen naar het moment waarop we het van de daken konden schreeuwen.

Wisten we veel dat dat moment nooit ging komen. Dat het moment van onze aankondiging, het moment ging worden waarop we lieten weten dat we een miskraam hadden.

24 september 2019

Ik was al enkele dagen te laat voor mijn cyclus. We kwamen terug van Bali en ik wist dat op reis gaan, stress, ziek zijn,.. een invloed kan hebben op mijn cyclus dus ik dacht er niet verder over na.

Zeg nu zelf, nu plots raak zijn na die 16 maanden zou wel héél toevallig zijn.

Ik keek toen op mijn app en daar stond toch 3 dagen te laat. Ik weet nog dat ik eens op mijn borsten duwde en dat ik niet echt iets voelde dus ik begon te lachen met mezelf.

Toch besloot ik om die dag een test te doen. Ik zag na enkele seconden een plus verschijnen op een test van Kruidvat. Ik was niet overtuigd en deed een test van Action. Al een geluk dat ik in een potje geplast had want anders had ik nog lang mogen wachten. Daar kwam een dikke vette streep op na nog geen 30 seconden.

Ik ging naar beneden en vertelde het tegen mijn lief. Hij kon het niet geloven..

Hij kreeg een oproep van de brandweer en moest snel vertrekken. Ik wist geen blijf met mezelf en besloot om 19u50 om nog naar de Colruyt te rijden en om een digitale test te gaan. Eens thuis heb ik meteen de test geprobeerd. Het resultaat zie je naast én boven deze tekst.

27 september 2019

Een extra leuke en speciale verjaardag mocht ik vieren door jou. Ik scrollde door mijn foto's van Bali en besefte dat ik daar al in verwachting was van jou en plots werden die foto's tienduizend keer mooier.

29 september 2019

Hier begon ik al te dromen over onze aankondiging. Veel te snel ik weet het.. Maar als je al al die tijd op dat moment hebt zitten wachten ben je blij wanneer het eindelijk zo ver is. Ik stak het toen ook al een beetje op de hormonen en mijn emoties die in overdrive gingen.

Jouw papa kwam thuis met een slaappakje als verrassing, hij was er speciaal om geweest toen hij met zijn werk op cursus was van de vakbond.

Wat keken we er naar uit om dit met iedereen die ons lief was te delen.

Het was ook één van de weinige keren dat Bo wou meewerken voor de foto's. Ik denk dat hij het stiekem wel door had wat er hem binnen enkele maanden te wachten stond.

13 oktober 2019

De dag dat we samen jouw eerste kleertjes gekocht hebben.

Ik en jouw papa gingen samen even gaan wandelen met Bo. Het was nog redelijk goed weer en we vonden het zonde om thuis te blijven zitten. Toen we richting 'den dijk' gingen, zagen we dat de GIKS open was op zondag.

We twijfelden eerst wel of we gingen binnen gaan maar onze emoties namen de bovenhand en voor we het wisten stonden we naar babykleertjes te kijken.

We konden ons niet beheersen en kochten kleertjes die redelijk unisex waren.

21 oktober 2019

De dag van de tweede echo. Wat waren we blij om jouw hartje zo goed te horen kloppen. Alles leek er in orde uit te zien. We vertrokken met een gerust hart richting stad Gent. Ik en jouw papa hadden besloten om samen nog eens gezellig te gaan eten en te vieren dat de tweede echo in orde was. Natuurlijk kon je mama het niet laten om eens te gaan kijken in Zara.. Ook daar kwamen we met een klein zakje naar buiten, speciaal voor jou - oops. We waren gewoon zó gelukkig.

13 november 2019

De dag na de doorbraak van mijn 'natuurlijk' miskraam. Ik haat dat woord. Niks is er 'natuurlijk' aan een miskraam.

Op 12 november kreeg ik een hevige bloeding en toen is er op spoed vastgesteld dat mijn miskraam spontaan op gang kwam.

De dag er na, 13 november, begon mijn horrorverhaal. Bijna in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht met de ambulance. De brandweer dat me moest helpen met de ladderwagen om in de ambulance te geraken. Klonters, zo groot als een vuist, verloor ik met redelijk wat bloed. Ik ben in totaal bijna 8 keer van mezelf gegaan maar ik hield het telkens tegen. Ik kon niet meer normaal stappen, botste tegen mijn deuren, muren, bed,.. ik viel telkens op mijn bed tot ik niet meer recht kon staan omwille van het bloedverlies en mijn lage bloeddruk. Ik hoorde toen telkens de zee en ik zag mijn mama tegen mij praten maar ik verstond haar niet. De laatste keer was er voor haar te veel aan. Ik had geen kleur meer, mijn lippen waren bijna wit en er zat geen kleur meer onder mijn nagels. Verschrikkelijk dat ik dat deed maar ik wou je niet afgeven. Ik wou je bij mij hebben. Ik wou geen afscheid van je nemen.

Vandaag hadden we jou in onze armen moeten sluiten. Vandaag werden we voor het eerst in ons leven mama en papa. Je hebt ons dat geschenk sowieso gegeven.

Jij hebt van ons een mama en een papa gemaakt. Ons instinct en onze gevoelens als mama en papa zijn ontwaakt maar jammer genoeg kunnen we dit niet met jou delen.

Liefste mini,

Wat had deze dag er volledig anders moeten uit zien. Een dag vol geluk, vol tranen en waarschijnlijk ook veel fysieke pijn. Een dag waarop je van Bo een broer had gemaakt, van Jens jouw papa en van mij jouw mama.

We houden van jou en vragen ons elke dag af hoe het allemaal had kunnen zijn.

Ik hoop dat je je zusje Liv gevonden hebt, waar jullie ook zijn.

Mama en papa houden van jou, tot aan de maan en terug.