Wanneer het niet altijd gaat

Het lijkt nu pas binnen te sijpelen wat er allemaal gebeurd is de laatste weken.

Het gehele COVID-19 gebeuren maakt het er ook niet allemaal makkelijker op om alles te aanvaarden als realiteit.

Vanaf de dag dat ik de eerste pillen moest slikken tot nu, zijn allemaal een waas.

Wanneer de realiteit dan ook niet de normale vorm heeft, maakt dat het er ook niet makkelijker op.

Makkelijker om te accepteren.

Elke dag kijk ik naar mijn foto's van jou en mij, Liv. Naar de foto's van ons samen, als een gezin, wachtend op jou.

Elke dag kijk ik ook naar de echo van jouw broertje/zusje. En dan vraag ik me telkens af wanneer ik ga ontwaken uit deze nachtmerrie.

Mijn gevoelens hebben de overhand genomen de voorbije dagen.

Ik sluit me opnieuw af voor de buitenwereld en vind het moeilijk om te antwoorden op berichtjes.

Alles voelt alweer als een opgave. Een opgave waartoe ik momenteel niet in staat ben.

Ik probeer verder te gaan, echt waar. Maar het is alsof er een zodanig groot gewicht aan mij vast hangt dat ik het er niet af krijg.

De algemene en goedbedoelde vraag die ik telkens ook krijg is hoe het met me gaat.

'Moeilijk - minder - op en af' zijn enkele woorden die je dan als antwoord krijgt.

Ik vind het moeilijk om daar ook telkens op te antwoorden. Want elke keer denk ik dat ik de persoon aan de andere kant van het scherm ga teleurstellen.

Teleurstellen omdat het nog niet beter gaat. Schrik hebben om je weg te jagen of om je te gaan beginnen vervelen.

In mezelf ben ik ook teleurgesteld dat het nog niet beter gaat. Integendeel zelfs - dat het nu pas moeilijker begint te worden.

En dan is de vraag 'hoe het gaat' meestal een aandenken aan het feit dat het nog niet gaat.

Laat dit je nu zeker niet tegenhouden om me deze vraag te stellen, want het is raar om een gesprek anders te beginnen. Maar geef me gewoon tijd om te antwoorden.

Sorry aan de mensen die me af en toe berichten sturen. Sorry dat ik soms niet antwoord en jouw bericht even aan de kant laat liggen.

Ik kan het soms niet opbrengen om meteen te antwoorden wanneer het in mijn hoofd zo een chaos is en mijn gevoelens in strijd zijn met elkaar.

Weet dat elk bericht mij een hartverwarmend gevoel geeft en een duwtje geeft in de juiste richting maar weet gewoon dat ik tijd nodig heb.

Tijd die ik mezelf moet geven. Tijd om alles te verwerken.

Alles komt nu geleidelijk aan samen. De nacontrole komt dichterbij waar we hopelijk meer gaan weten over de zeldzame afwijking. Waar we meer gaan weten over hoe het in de toekomst allemaal zal verlopen.

Maar ook komt de eerste bevallingsdatum van ons eerste sterretje dichterbij.

Toen ik wist dat ik zwanger was van Liv werd mijn rouwproces van ons eerste sterretje even aan de kant gezet. Voor mij leek het alsof ik het toen in een recordtijd verwerkt had en ik door Liv opnieuw aan de toekomst kon denken. Voorzichtig en met angst uitkijken naar onze regenboogbaby.

Wanneer mijn omgeving enthousiast begon te worden, was ik ook degene die ze telkens met de voeten op de grond zette.

Maar nu ik ook jou kwijt ben, Liv, komen al mijn gevoelens opnieuw naar boven.

Ik had dus toch niet alles verwerkt, zoals ik dacht.

Ik probeer er in te geloven dat alles uiteindelijk goed zal komen maar de ene dag gaat dat al iets makkelijker dan de andere.

Soms zijn er dagen waar mijn donderwolk niet wil verdwijnen en dat is oké.

Het is oké dat het soms niet oké is.