Enkelen hadden het gedacht, niemand dierf nog iets te vragen na alles wat we hebben meegemaakt.
Door de nasleep van mijn bevalling van ons Liv* kregen we 'pas' in mei het akkoord van de gynaecologe om opnieuw te proberen. Ik was eerlijk tegen mijn lief dat we opnieuw mochten proberen maar dat ik liever nog een maand wachtte. Ik had ook nog geen zin om weer (on)bewust druk op mijn lichaam te zetten, na alles wat het op zo een korte tijd had meegemaakt, en hij begreep het.
Een maand later, in juni, kreeg ik alweer mijn hevige steken in mijn onderbuik ter hoogte van mijn eierstok en ik wist dat het zo ver was.
Ik gooide er even een test tegenaan om zeker te zijn (ookal herkende ik dit gevoel maar al te goed) en kreeg meteen een smiley van ClearBlue - positieve ovulatietest.
En hier zitten we dan, bijna 21 weken - 9 echo's en enkele voorzichtige maanden later.
Ik was, na overleg met de gynaecologe, ook opnieuw begonnen met sporten en ging 4x in de week naar de fitness. Ik zocht opnieuw de motivatie om verder te gaan en gezonder te leven - opnieuw een doel hebben.
Toen ik dan plotseling heel moe werd en ik opnieuw alle dagen kon slapen, begon het besef binnen te sijpelen dat er wel wat meer aan de hand kon zijn.
Ik zat namelijk vol energie en plots moest ik me opnieuw uit bed sleuren of viel ik in slaap als ik terug kwam van de fitness.
Ik maakte online een afspraak bij de dokter voor een bloedafname voor vrijdag 17 juli en in de avond had ik mijn uitslag al.. 'Nog een laag hCG maar wel degelijk zwanger'.
Ik heb lang naar mijn uitslag zitten staren. Was ik blij? Was ik verdrietig? Angstig? Euforisch?
Wie zal het zeggen.. Ik had wel een ander gevoel dan bij ons eerste en bij ons Liv*.
Ik had van in het begin een bepaalde kalmte gevonden. Elke dag zocht ik quotes op, luisterde ik naar motiverende liedjes en probeerde alleen nog maar positief te denken.
Schrik had ik niet echt meer. Wat moet zijn, zal zijn. Niks is mijn schuld.
Ik keek zelfs opnieuw wat uit naar de eerste echo.. Toen ik de gynaecologe liet weten dat ik alweer zwanger was, zei ze meteen om een vroege echo te doen op 6w2d.
En ik had geen recht van klagen.. Net zoals bij mijn eerste 2 zwangerschappen had ik buiten vermoeidheid en pijnlijke borsten, geen enkel ander kwaaltje.
De vermoeidheid is té hardnekkig om weg te krijgen dus die probeer ik elke dag te verbijten. Maar naarmate de week vordert, heeft het geen zin meer om er tegen te vechten en zit ik hier nog met een half oog open achter mijn bureau.
En zo begon het aftellen naar de eerste echo. Naar ons derde verhaal, samen.
Ik moet zeggen dat ik ook het geluk heb dat mijn buik nu pas écht zichtbaar begint te worden. Ik kan nog steeds in al mijn gewone kleren, al beginnen die broeken toch iets oncomfortabeler te zitten, en 's morgens zag je nog niks aan mij.
Mede omwille van COVID-19 kwam ik ook minder vaak het huis uit en als ik dan eens mensen tegen kwam, hadden ze niks door omdat ik ook telkens losse kledij draag en droeg. Niks leek anders aan mij.
Ik had wel moeite om er met niemand over te kunnen praten.. Mijn beste vriendin is ook zwanger en ik wou het zo graag met haar delen. Om nog een groter deel van onze zwangerschap samen te kunnen beleven.. Maar de angst om het te vertellen en hem/haar daarna kwijt te geraken was te groot. Ik zat soms met veel vragen, zeker eenmaal ik voorbij de 15w was want zo ver was ik nog niet geraakt. Zijn die steekjes die ik voel wel oké? Is het normaal om me soms verdrietig te voelen? Om bij het minste dat ik zie/hoor een traantje weg te pinken?
(En dat ging echt van reclames tot radiospotjes tot filmpjes op facebook tot effectieve films - nog steeds trouwens)
Maar morgen zijn we 21 weken. Ik kan niet zeggen dat het vertrouwen in mijn lichaam begint te groeien, daarvoor moet het zichzelf nog wat 'bewijzen'. Hoop is ook een gevoel dat ik nog niet te veel wil voelen. Want je weet nooit..
Maar ik voel hem/haar al sinds 18w zachtjes in mijn buik. Elke week worden die bewegingen intenser en intenser.
En dan denk ik 'dit is hoe het hoort te zijn'.
Ter info: het is geen vlek op mijn kleedje maar op mijn spiegel ;-)